'ఈ వారం నీతో మాట్లాడకుండా నేను ఎలా ఉండగలను? కానీ ఒక్క విషయం మాత్రం గుర్తుపెట్టుకో, నేను నిన్ను చాలా మిస్‌ అవుతాను!' అని వీడలేని భావోద్వేగంతో పలికింది ఆ స్వరం.
'సరే! ఇప్పటికే చాలా ఆలస్యమైంది, పొద్దున్నే బయలుదేరాలి. ఉంటాను ఇక' ఫోన్‌ పెట్టిన శబ్దం.
***
సరిగ్గా 37 రోజుల తర్వాత.
అర్ధరాత్రి సమయం 2.43 నిమిషాలు.
రింగ్‌టోన్‌గా పెట్టుకున్న ఇష్టమైన పాట నా ఫోన్‌ పగిలిపోయేటట్టు మోగుతోంది. చూస్తే కొత్త నెంబర్‌. అసహనంగానే ఫోన్‌ ఎత్తి, మంద్ర స్వరంతో 'హలో' అన్నా.
అవతల కొంచెం బెరుకుగా 'హలో' అన్న స్త్రీ స్వరం.
తెలిసిన అమ్మాయి కావొచ్చు అనుకొని 'ఎవరు కావాలి?' అడిగా.
అవతల 'సార్‌ మీకు హిందీ వచ్చా?' (హిందీలో)
ఏదో కాల్‌ జంప్‌ అయ్యిందనుకొని 'మీకు ఎవరు కావాలి?' (హిందీలోనే)
'సార్‌, నాపేరు కొనికా రావత్‌. నేను ఒక స్టాఫ్‌నర్స్‌ని'
టైమ్‌ కాని టైమ్‌లో ఫోన్‌ చేసేసరికి, చిరాకు వచ్చినా, స్టాఫ్‌నర్స్‌ అనగానే తెలిసినవాళ్లకి ఏదైనా జరిగిందేమో అనే టెన్షన్‌తో 'హ! చెప్పండి'.
'సార్‌ నా దగ్గర ఒక డైరీ ఉంది. ఇందులో పేరు, ఊరి పేరు, ఏ వివరాలూ రాసి లేవు'.
'అయితే' నా వైపు నుండి ఒక్కసారిగా మౌనం.
'ఇందులో ''కె'' అనే అక్షరం, దానికింద మీ నంబర్‌ మాత్రమే ఉంది'. నేను కొంచెం చిరాకుతో 'ముందు మీకు ఏం కావాలో చెప్పండి'.
'ఈ డైరీ ఈ మధ్య మా హాస్పిటల్లో అడ్మిటైన ఒక అమ్మాయిది. ఒకవేళ మీ కుటుంబంలో ఎవరిదైనా అయితే చెప్పండి. నేను పంపించగలను'.
ఒక్కసారిగా టెన్షన్‌ పెరిగిపోయి 'ఆ ఆమ్మాయి మీ దగ్గర ఉందా?' అని అడిగా.
'లేదు సార్‌, తాను ఈ మధ్యనే డిశ్చార్జ్‌ అయ్యింది. ఆ రోజు నేను డ్యూటీలో లేను. తొందరలో డైరీ మర్చిపోయి వెళ్లిపోయారనుకుంటా. క్లీన్‌ చేస్తుంటే తలదిండు కింద దొరికింది' అంది.
కొంచెం ఆలోచిస్తూ 'అవునా?' ఈ మధ్య మా వాళ్లు ఎవరూ హాస్పిటల్లో అడ్మిటైన దాఖలాలు లేవని గుర్తుతెచ్చుకుంటూ.. 'ఒకసారి రిజిస్టర్‌లో పేషెంట్‌ వివరాలు ఏమైనా ఉన్నాయేమో చూడండి' అని అడిగా.
'క్షమించండి! ఇక్కడేమీ లేదు సార్‌'
'లేకపోవడం విచిత్రంగా ఉందే. వేరే రిజిస్టర్‌లో ఏమైనా ఉన్నాయేమో కొంచెం చూడగలరా ప్లీజ్‌ ?'
'ఒక్క నిమిషం సార్‌'.
ఆ ఒక్క నిమిషంలో నాలో ఎన్నో ప్రశ్నలు.. మళ్లీ 'హలో సార్‌..
చెప్పండి'
'ఈ రిజిస్టర్‌లో మొత్తం వివరాలు రాయలేదు. కొన్ని వివరాలు ఉన్నట్లుంది. కొంచె లైన్‌లో ఉండండి.. చూసి చెప్తా'.
మళ్లీ నాలో ఉత్కంఠ!
'సార్‌! పేరు సయాలి, వయసు 27, చమోలి' అని మాత్రమే రాసి ఉంది. అటువైపు నుంచి విన్న ఆ పేరుతో నా కాళ్ల కింద భూమి కదిలిపోయి, నా ఒళ్లంతా చెమటలు పట్టి, నోటి వెంట మాట రాలేదు.
'ఏం జరిగింది?'
'ఈ మధ్య జరిగిన ఒక ఆక్సిడెంట్‌లో తలకి గాయం అయిన కారణంగా, మా హాస్పిటల్లో అడ్మిట్‌ అయ్యి, చాలారోజులు ట్రీట్మెంట్‌ తీసుకున్నారు. ఈ మధ్యనే మళ్లీ మామూలు స్థితికి వచ్చి, డిశ్చార్జ్‌ అయ్యారు సార్‌' ఇవన్నీ నేను పేరుకు మాత్రం వింటున్నప్పటికీ, అవతల వ్యక్తి ఏం చెబుతోందో అర్థంకావట్లేదు.
'ఇప్పుడు ఎలా ఉంది తను?' పీలబోయిన గొంతుని సవరించుకుంటూ! అడిగా..
'తెలియదు సార్‌'
'సరే ఏమైనా విషయాలు తెలిస్తే చెప్పండి ఫోన్‌ చేస్తూంటా!' అని తనకి ఒక థాంక్స్‌ చెప్పి, ఆ నర్స్‌ నెంబర్‌ తీసుకొని అచేతనంగా ఫోన్‌ పెట్టేశా.
అప్పటివరకూ గాఢ నిద్రలో ఉన్న నేను.. మళ్లీ నిద్రపోవాలని ఎంత ప్రయత్నించినా పట్టక పోగా! ఒకనాడు నాకు తారసపడిన ఆ అందమైన రూపం, ఇప్పుడు నా కనుపాపల మధ్య ఇరుక్కొని, నా హృదయాన్ని తన దగ్గరకి లాక్కొంటోంది. దానికి స్పందనగా నా మనసు నా నుండి వేరుపడి, నా ఊహకూ అందని ఓ లోకంలో తిరుగుతూ, ఆ పేరుతో ఉన్న ప్రతి జ్ఞాపకం.. నా మనసుతో పెద్ద సంఘర్షణకు తెరతీసింది. ఆ సంఘర్షణే ఇప్పుడు నన్ను, నా గతంలోకి లాక్కెళ్లింది!
***
వృత్తిరీత్యా డాక్యుమెంటరీ ఫొటోగ్రాఫర్‌ అయిన నేను, వర్క్‌షాప్‌ కోసం, నాతో సహా 25 మంది బృందం ఉత్తరాఖండ్‌లోని డెహ్రాడూన్‌ చేరాం. ఈ వర్క్‌షాప్‌లో 'ఘర్వాలి రాజ్‌పుత్‌' ల జీవనశైలి మీద ఎన్నో చిత్రాలు తీశాం. నా పనితో పాటు, పాక్షికంగా కనిపించే ఆ హిమాలయాలు, మేఘాలను సైతం చీల్చుకొన్న ఆ శిఖరాలు, లోతైన లోయలు, ఆ లోయల వెంట పైన్‌, ఓక్‌ వృక్షాలు, వాటికి అల్లుకున్న యాలుకలు, మిర్యాల తీగలు, పట్టణీకరణ అలవాటులేని జనం, కల్మషం లేని మనుషులు, కలుషితం లేని వాతావరణం, ఇవన్నీ నా మనసుకు బాగా నచ్చాయి. వర్క్‌షాప్‌ టైమ్‌ ఎలా గడిచిపోయిందో తెలియలేదు. ఇంకా కొన్నిరోజులు ఉండాలనిపించింది. అనుకున్నదే తడువుగా నా బృందానికి వీడ్కోలు చెప్పేసి, ఆ ప్రకృతి ఆరాధనని కొనసాగించా!
రోజూ ఎటు వెళ్లినా, కెమెరాని చేత పట్టుకొని వెళ్లడం అలవాటు. దాదాపు కనిపించిన ప్రతిదాన్నీ, నా కెమెరాతో బంధించేవాడిని. ఆ రోజు శనివారం కావడంతో ఆ గ్రామంలో మెడికల్‌ క్యాంప్‌ జరుగుతుందని అర్థమైంది. అసలే మారుమూల గ్రామం, పైగా గుట్టల మీద నివసించే ప్రాంతానికి కొత్త మనుషులు రావడం భలే వింతగా అనిపించింది. ముచ్చటపడి కొన్ని ఫొటోలు తీశా. కొంత సమయానికి అక్కడి గ్రామస్తులతో మాట కలిపితే, నేను వచ్చినట్టే ఈ వైద్య బృందమూ ఈ గ్రామానికి ఏదో చేయాలని వచ్చారని తెలిసింది. వాళ్లకి ఆ ప్రాంతానికి చెందిన అమ్మాయే గైడ్‌గా ఉంది. ఆ బృందం చుట్టుపక్కల ఊళ్లల్లోనూ వైద్యం చేస్తున్నారు. కొన్నిసార్లు నేనూ వారి పక్కన తిరుగుతూ, నా వర్క్‌ రిపోర్ట్‌ని మా హెడ్‌ ఆఫీసుకి పంపుతూ, ప్రకృతిని ఆస్వాధిస్తున్నా.
రోజూ ఒకరి ముఖాలు ఒకరం చూసుకుంటున్నా, ఎవరికి ఎవరూ పరిచయం కాకపోయేసరికి, ఎవరి పని వాళ్లు చేసుకుంటూ పోతున్నాం. ఓ రోజు ఎవరిపనిలో వాళ్లుండగా, నా అనుమతి లేకుండా నా దృష్టి ఒక అందమైన రూపం పైకి మళ్లింది. నా కళ్లు, మనసు స్పందించాయి. కెమెరాతో ఆ అరుదైన రూపాన్ని బంధించా. రోజూ ఆ ముఖాన్ని చూస్తూన్నా, ఆ రోజు ఎందుకో చాలా ప్రత్యేకంగా అనిపించిది. ఆ అందమైన రూపం పేరు తెలుసుకోవాలని అనుకొనేలోపే, దూరం నుండి ఎవరో పిలిచారు 'సయాలి! ఇదర్‌ అవో' (సయాలి ఇటు రా) అని.
మరుక్షణమే నా మనసు 'సయాలి' అనే కొత్త పేరుని జపించింది.
నాలో ఏదో తెలియని కొత్త అనుభూతి. దూరంగా ఉన్న హిమాలయాల అందం ఈమె రూపం ముందు దిగదుడుపే. ఆ అందమైన రూపానికి తగ్గట్టే 'సయాలి' అనే పేరు. ఆ క్షణాన ప్రకృతి మరింత అందంగా కనిపించింది. ఆ రోజు నుండి ప్రకృతితో పాటు ''సయాలి'' అనే పేరుని ఆరాధించడం నా వంతు అయ్యింది. రోజూ ప్రత్యక్షంగా చూడాలని నా మనసు ఆమె చుట్టూ తిరుగుతూ ఉండేది.
రెండు రోజుల తర్వాత వైద్య బృందం క్యాంప్‌ ముగుస్తూండటంతో, ముందురోజు రాత్రి సందడిగా గడిపాం. అందరూ బయలుదేరే ముందు నేను తీసిన ఫొటోలని వారికి బహుమతిగా ఇచ్చేశా. అందరూ నవ్వుతూ భారమైన వీడ్కోలు పలికారు. బస్‌ బయలుదేరి, కొండ మలుపులు తిరిగి, నా కంటిచూపు అందేవరకూ, చేతులూపుతూ వీడ్కోలు పలికాం. చుట్టూ సందడిగా ఉన్న పరిసరాలు ఒక్కసారే ఖాళీ అయ్యేసరికి దుఃఖం వచ్చింది.
ఏదో పరధ్యానంలో ఉండగా, వెనక నుండి 'చలేగా?' (వెళ్దామా?) అన్న మాటకి ఆశ్చర్యంతో తిరిగి చూశా.
సయాలి నవ్వుతూ మళ్లీ 'చలేగా' అంది. ఇప్పటివరకూ నేను ఆరాధించిన ఆ సుందర రూపం ఎదుట నిలబడేసరికి, కొంచెం తికమకపడుతూ 'హ' అన్నాను.
సయాలి నవ్వుతూ 'ఆ బృందంలో ఎవరైనా మీ హృదయాన్ని దోచుకున్నారా, అంతసేపు చెయ్యి ఊపారు?'.
నేను నవ్వుతూ 'లేదు లేదు! అలాంటిదేమీ లేదు', అన్నాను.
మళ్లీ నేనే మాట కలిపి 'వాళ్లతో మీరు వెళ్లలేదేంటి?' అని అడిగేసరికి, 'నేనా?' కళ్లని పెద్దవి చేస్తూ.. 'నేను ఎక్కడికి వెళ్లాలి? ఇదే నా ఊరు' అని ఒక ఛలోక్తి.
'ఇది మీ ఊరా?' ఆశ్చర్యంగా అడిగితే.. 'అవును! ఇదే మా ఊరు'
'నిజంగా మీ ఊరు నాకు చాలా బాగా నచ్చింది. ఇక్కడ మనుషులు, ప్రకృతి, కొండలు, ఇంకా చాలా నచ్చాయి'.
నవ్వుతూ 'అవునా?' మళ్లీ తానే 'ఇదివరకు మిమ్మల్ని చూశా.. మాట్లాడ్డానికి వీలుకాలేదు. ఎప్పుడు చూసినా కెమెరాతో ఉంటూ, ఫొటోలు తీసేవారు కదా! మీరు తీసిన ఫొటోలు అందరికీ బాగా నచ్చాయి. ఎందుకంటే అవి అంత బాగున్నాయి. మీ చేతిలో ఏదో మంత్రం ఉంది' అంది నవ్వుతూ.
జవాబుగా నేనూ నవ్వుతూ 'చేతిలో మంత్రం కాదు, నా కెమెరా మహిమ' అన్నా. (కొద్దిసేపు మౌనం.. పరిసరాలను చూస్తున్నట్టు నటన)
'అవును, ఇక్కడ మీ పని ఇంకెన్ని రోజులు? ఎక్కడుంటున్నారు?' అని వాకబు.
'వచ్చిన పని ఎప్పుడో అయిపోయింది. కానీ, కొన్ని అందాలు నన్ను ఇక్కడే కట్టి పడేశాయి'.
'ఏంటో ఆ అందాలు?' తన కొంటెచూపుతో ఒక చిరునవ్వు. ఆ నవ్వులో విరిసే పలువరస పదే పదే చూడాలనిపించే కుతూహలం. అలా మాట్లాడుకుంటూ నడిచివెళ్తుంటే.. నేను రోజూ నడిచిన దారి అయినా.. ఈ రోజు ఎందుకో చూసే ప్రతిదీ కొత్తగా కనిపించింది. నేనే మాటలు కలిపి 'మీ ఇల్లు ఎక్కడ ?' అని అడిగాను.
'అదిగో, దగ్గరలో కనిపించే ఆ కొండ దిగువున.' అంటూ వేలుతో చూపించింది.
మళ్లీ తానే 'మీరు హిందీ బాగా మాట్లాడుతున్నారే?' మళ్లీ నవ్వు.
'పని మీద చాలా ప్రాంతాలు తిరగడం వల్ల చాలా భాషలు పరిచయమయ్యాయి'.
'ఓ అలాగా, మొదటిసారి వచ్చారా ఈ ప్రాంతానికి?'.
'ఇక్కడికి మొదటిసారే. కానీ ఈ చుట్టుప్రక్కలకి చాలాసార్లు వచ్చా. అందుకే మీ ఘర్వాలి భాష కూడా తెలుసు'. అనగానే, 'మీరు మంచి మాటకారి' అంటూ ముసిముసిగా నవింది.
నేను ఉండేచోటు రావడంతో, అక్కడే నిలబడి..'రేపు మీ పని ఏంటి?' అని అడిగాను.
'ఇప్పటివరకూ బృందంతో ఉండటం వల్ల చాలా అలసిపోయాను. ఈ రోజు కొంచెం విశ్రాంతి అవసరం. మీకు ఏదైనా అవసరం ఉంటే చెప్పండి సహాయం చేస్తాను' అంది.
'చెప్తా.. సరే రేపు కలుద్దామా?' అని అడిగాను.
'ఎక్కడీ ఎప్పుడు?' అడిగింది.
'రేపు పొద్దునే 11 గంటలకి, జార్జ్‌ ఎవరిస్ట్‌'.
'ఓ వెరీనైస్‌ ప్లేస్‌, ఒకే డన్‌! రేపు కలుద్దాం. నీకోసం ఎదురుచూస్తూ ఉంటా' నవ్వుతూ వీడ్కోలు చెప్పింది.
అయిష్టంగానే 'బై బై' అని నా చేతిని వూపా. అలా దిగువకి నడిచిపోతున్న సయాలి కంటే ముందుగా, నా మనసు ఆ దిగువకి జారిపోతూ ఉంది.
నా రూమ్‌ కిటికీలో నుంచి మళ్లీ చూడాలనిపించింది. కిటికీ తెరిచాను. కొంతదూరం వెళ్లాక 'సయాలి' వెనక్కి తిరిగి చూడటం గమనించాను. మనసులో ఓ కేరింత. మొదటిసారి నాతో అంతసేపు మాట్లాడం. అంతలోనే మళ్లీ తన నుండి వేరుపడటం మనసుకి కొంచెం కష్టమనిపించింది. తొలిసారి తనతో మాట కలిపిన క్షణాన.. ఈ లోకంలో నేను, సయాలి తప్ప ఎవ్వరూ ఉండకూడదనే భావన కలిగింది. తన నుండి వేరుపడిన క్షణం నుండి, మళ్ళీ ఎప్పుడు కలుస్తామా? ఎప్పుడు తెల్లారుతుందా? అని ప్రతి క్షణాన్నీ లెక్కపెట్టా. ఆ క్షణం నుండి నా మదిలో ఒక్క సయాలినే! కాలం చాలా అవకాశవాది. ప్రతిరోజూ రాత్రి కంటే, ఎందుకో ఈ రోజు రాత్రి చాలా స్తబ్దగా కదులుతుంది. వెన్నెల కంటే, సయాలి ముఖమే నా మధిలో దేదీప్యంగా వెలిగిపోతుంది. తనతో ఉన్న కొంచెం సమయమే, ఒక క్షణంలాగా తొందర తొందరగా గడిచాయి. ఇప్పుడేమో క్షణం ఒక యుగంలా గడుస్తోంది. ఇలా నాలో నేను మాట్లాడుకుంటూ, ఆ వినీలాకాశాన్ని కనపడకుండా కప్పేసిన ఆ మంచులాగే, సయాలితో గడిపిన ఆ అందమైన క్షణాలు నా మనసుని ఆవహించాయి. ఆ ఆలోచనలతోనే నిద్రలోకి జారిపోయాను.
***
చీకటితో కూడిన నిశ్శబ్దాన్ని చీల్చుకుంటూ సూర్యకిరణాలు ప్రసరించే ఆ ఆనవాలు నా కనురెప్పలపై వాలి, నా మనసుని తట్టిలేపాయి. రాత్రి సంఘర్షణ కొనసాగింపుతోనే నా పనులు ముగించుకొని, సయాలిని కలవడానికి బయలుదేరాను. తనకంటే ముందుగా వెళ్లాలని అనుకున్నా. నాకంటే ముందుగానే సయాలి అక్కడ నా కోసం ఎదురుచూస్తూ ఉంది. తనని చూడగానే ఉత్సాహంతో 'హారు! నా కంటే ముందే వచ్చేశావ్‌?' అన్నాను.
'అవును! ఎంతైనా ఇది మా ఊరు కదా!' నవ్వుతూ అంది.
'అవును, మీ ఊరే.. ఒప్పుకుంటా' అన్నా నవ్వుతూ.
'ఈ ప్రాంతం అంటే నాకు చాలా ఇష్టం, అప్పుడప్పుడు నేను ఒక్కదాన్నే ఇక్కడకి వచ్చి గడుపుతాను' అంది.
'నాకూ.. ఇదివరకు ఒకసారి మస్సురీకి వచ్చినప్పుడు ఇక్కడికి వచ్చా. చాలా బాగా నచ్చింది. ఇక్కడ వేలాడే ఆ రంగుల జెండాలు, ఇక్కడ ఫొటోల కోసమే ఉంచే ఆ ఘర్వాలి దుస్తులు. వాటితో ఇచ్చే ఖడ్గం అంటే చాలా ఇష్టం!' అంటూ ఆ ప్రాంతంతో నా అనుబంధాన్ని ఆమె ముందు ప్రదర్శించాను.
తను నవ్వుతూ 'ఇవన్నీ తెలుసా? అయితే మీకు ఈ ప్రాంతం కొత్తేమీ కాదన్నమాట?' అంది.
'నువ్వు అన్నట్టే' ఇద్దరం పెద్దగా నవ్వులు.
నా తల వెంట్రుకలని సరిచేసుకుంటూ.. ఆకాశం వంక చూసి, కొంటెగా నవ్వుతూ 'చాలా బాగుంది కదా?' అన్నాను.
సయాలి నా వంక చూస్తూ 'ఏమిటి?' అంది.
నేను తెలివిగా 'ఆకాశం' అన్నా.
'అవును, చాలా ప్రశాంతంగా ఉంటుంది. అందుకే ఈ స్థలం అంటే నాకు చాలా ఇష్టం' అంది.
నిజానికి 'మీ ఊరులాగే, మీ మనుషులూ చాలా అందంగా ఉన్నారు' అన్నాను.
'అవునా? నాకు ఇప్పటివరకూ తెలియదే?' అని గట్టిగా నవ్వుతూ.. 'హే! నీకో నిజం చెప్పనా?' అంది.
నా కొంటెచూపుతో 'చెప్పు' అని సైగ చేశాను.
'నువ్వనుకున్నట్టు ఇది మా ఊరు కాదు'
నేను నుదుటిని ముడుచి 'హ?' అన్నాను.
తన గొంతు సరిచేసుకుంటూ 'నిజం.. ఇది మా ఊరు కాదు. మనం నిలబడింది నా జన్మభూమి కాదు. దూరంగా కనిపిస్తున్నాయి ఆ కొండల్ని చూడు.. వాటి వెనకున్న ఊరే మా ఊరు' అంది.
'మరి ఇక్కడ మీ బంధువులు ఎవరైనా ఉన్నారా?' అడిగాను.
'లేరు.. ఒక్క ఆకాశం, ఈ భూమి, మన చుట్టూ ఉన్న ప్రకృతి తప్పా' అంది.
'అర్థంకాలేదు' అన్నాను.
'నేను ఒక కాశ్మీరీని. కాశ్మీర్‌ ఆక్రమణల్లో నా కుటుంబాన్ని పోగొట్టుకొని, ఒక శరణార్థిగా ప్రాణాలు దక్కించుకోడానికి, కనిపించిన దారిలో నడిచి, నడిచి ఈ ఊరు చేరా. అప్పుడు నాకు తొమ్మిదేళ్లు. చిన్నపిల్లనైనా నన్ను ఈ ఊరే సాకింది. నా కడుపు చూసింది. నాకు అన్నం పెట్టి ఈ ఊరే బతికించింది. చివరికి ఈ ఊరే నా లోకమైంది. కనిపించే ఆ పర్వతాలే నా బంధువులు. ఇక్కడ పెరిగే మొక్కలే నా స్నేహితులు. వాటికి పూసే పువ్వులే నా జీవితం' అంటూ ఆనాటి సంగతులని జ్ఞాపకం చేసుకుంటూ కన్నీటి పర్యంతం అయ్యింది.
అప్పటివరకూ నవ్వుతూ కనిపించిన సయాలి, ఒక్కసారిగా ఏడ్చేసరికి, లోకం పోకడ మీద నాకు అసహ్యం వేసింది.
'ఆనాడు, యుద్ధానికి బయపడి వచ్చా అనడం కంటే, బతుకు మీద ఆశతో వచ్చా అనడం కరెక్టేమో అనిపిస్తుంది' అని తన దుఃఖం కలగలిపిన నవ్వుతో, చుట్టూ అలుముకున్న నిశ్శబ్దాన్ని పటాపంచలు చేసింది.
నేను పైకి నవ్వుతున్నా.. లో లోపల మాత్రం, ఏదో తెలియని
డిఎస్‌.జీవా
96763 71743
