అమృత విజయవాడలో బస్టాండ్‌లో బస్‌ దిగింది.
ఎదురుగా పున్నమి చంద్రుడు పలకరించాడు నిండుగా నవ్వుతూ. ఏసి బస్‌ కిటికీలకు వేసిన కర్టెన్లు చందమామను గమనించనివ్వలేదు ఇంతవరకూ. అసలు పున్నమి అన్న ధ్యాసే రాలేదు ఇప్పటివరకూ.. ఆకాశం వైపు చూడనే లేదు. కాస్త నొచ్చుకుంది. చందమామని గమనించకుండా కునుకుపాట్లు పడినందుకు. చందమామతో కబుర్లు చెప్పడం అమృతకి ఇష్టమైన వాటిలో కల్లా ఇష్టమైనది.
ఎప్పుడూ రద్దీగా ఉండే విజయవాడ బస్టాండ్‌లో జనం బాగా పలుచగా ఉన్నారు. మొదటిసారిగా బస్టాండ్‌ చాలా పెద్దదిగా అనిపించింది. సగం కొట్లు కట్టేసి ఉన్నాయి. మిగిలిన కొట్ల దగ్గర కూడా ఒకరిద్దరు మినహా జనం లేరు. కరోనా కారణంగా ఉండవచ్చు లేదా ప్రయాణాలకు ఏమైనా దుర్ముహూర్తాలు ఉన్నాయేమో! మొత్తానికి ఏమైతేనేం, ఈ రోజు బస్టాండ్‌లో జనాలు లేరు.
చందమామ నిండుగా వెన్నెలను కురిపిస్తూనే ఉన్నా, నియాన్‌ లైట్ల మెరుపుల్లో వెన్నెల వెలుగులు వెలవెలబోతున్నాయి.
వాచ్‌ వంక చూసుకుంది. పదిన్నర. నైట్‌ బస్‌లో హైదరాబాద్‌ వెళ్లే వాళ్లు బస్టాండ్‌లో అక్కడక్కడా వేసిన బెంచీల మీద కూర్చుని, తాము ఎక్కాల్సిన బస్‌ కోసం ఎదురుచూస్తున్నారు. అమృత దిగిన బస్‌ కూడా సగం ఖాళీగా ఉంది. మరో అరగంటలో హైదరాబాద్‌ తిరుగు ప్రయాణం అవుతుంది. ఎవరూ ఎక్కే హడావుడిలో అయితే లేరు. చేతిలో సెల్‌ జేబులో పెట్టుకుని, భుజం మీద బ్యాగ్‌ సరిచేసుకుని, సిటీ బస్టాండ్‌ వైపు నడవడం మొదలు పెట్టింది.
విజయవాడలో రాత్రి పదిన్నర అంటే రాత్రి అని అనిపించదు. వచ్చే పోయేవాళ్లతో హడావుడిగా, లైట్ల వెలుగులతో అర్ధరాత్రయినా కళకళలాడుతూ ఉంటుంది. ఇల్లు చేరేందుకు సిటీ బస్టాండ్‌లో ఉన్న సత్యనారాయణపురం సిటీ బస్టాప్‌ వైపు చకచకా నడుస్తున్నది. బస్టాండ్‌లో బస్‌ దిగిన దగ్గర నుండి సత్యనారాయణపురం వెళ్లే బస్‌ ఎక్కే వరకూ లెక్కేసుకున్నా అర ఫర్లాంగుకు మించి ఉండదు. నిజానికి రెండు బస్టాండ్ల మధ్య ఉన్నది ఒక గేట్‌ మాత్రమే. నడుస్తూ నడుస్తూ తలెత్తి చందమామ కోసం ఆకాశం వైపు చూసింది.
చందమామ, 'పద వెళ్దాం!' అని అన్నాడు అమృతతో.
తీరా సత్యనారాయణ పురం వెళ్లే సిటీ బస్టాప్‌ చేరిన తరువాత అక్కడ చూస్తే అసలు బస్సులే లేవు.
తనలాగే బస్‌ కోసం ఒకరిద్దరు ప్యాసింజర్లు అక్కడక్కడా అటూ ఇటూ తిరుగుతున్నారు. బస్టాప్‌లో లైట్లు డిమ్ముగా వెలుగుతున్నాయి.
'ఇలా ఎంతసేపు ఎదురు చూడాలి? నాన్నకెలా ఉందో? ఏం చేయాలి? ఇప్పటికే నిలుచుని అరగంట అయి ఉంటుంది. అబ్బా! ఇప్పుడు పదకొండు అవ్వవస్తున్నదే! అరగంట ఎదురుచూసినా బస్‌ జాడ లేదు. వస్తాయో రావో సమాచారం చెప్పేవారు ఎవరూ లేరు. బహుశా రావేమో ఇక. బస్టాప్‌ బయటికి వెళ్లి ప్రయత్నిస్తే ఆటోలు దొరుకుతాయేమో! ఒకవేళ బస్‌ వస్తే మిస్‌ అవుతానా? ఆటోలు దొరకకపోతే! దొరికినా సిటీబస్‌ అంత సేఫ్‌ కాదు కదా? సిటీబస్‌ మాత్రం సేఫా? ఒంటరిగా బస్టాప్‌లో నిలుచునే కన్నా, నడవడం సేఫ్‌' మెదడులో ఆలోచనలు సుడులు తిరుగుతున్నాయి.
బస్టాప్‌ ప్రహరీ దాటగానే చీకటి. ఆ చీకటిలోనే చిన్న చిన్న గుంపులు.. ఇద్దరూ ముగ్గురు కూర్చుని ఉన్నారు. మనుషుల ఆకారాలు మాత్రమే కనిపిస్తున్నాయి. కొందరు తింటూ.. ఇంకొందరు తాగుతూ.. మరికొందరు ఇతర కార్యక్రమాల్లో మునిగి ఉన్నారు. వాటికి లైట్‌తో పనిలేదు లేదా లైట్స్‌ లేకపోవడం మంచిదేమో! వాదనలు, తిట్లు వినిపిస్తున్నాయి. కొన్ని గొంతుకలు స్పష్టంగా.. బండగా.. కొన్ని అస్పష్టంగా.. గరగరలాడుతూ.. కొన్ని మైకం మత్తుతో.. నీడల కదలికలు గగుర్పాటుగా ఉన్నాయి.
చందమామ ఇవేమీ పట్టించుకోకుండా వడివడిగా పరుగులు పెడుతున్నాడు. చక్కదిద్దేందుకు ఎన్నో వ్యవహారాలు ఉండగా, వీటి జోలీ మనకెందుకు అన్నట్టు ఉంది.
కాస్త దూరం నడిచిన తరువాత ఆటో స్టాండ్‌ చేరింది. కానీ అక్కడ కూడా ఖాళీ ఆటోలు ఉన్నాయి. డ్రైవర్లు ఇంటికెళ్లి పోయారో ఏమో!
ఇప్పుడు చందమామ తనతో అడుగులు కలుపుతున్నాడు. వెలుగులు విరజిమ్ముతూ..
బస్టాప్‌ దాటి, ఆటోస్టాండ్‌ దాటి సెంటర్‌కి వచ్చింది. అక్కడ ఉన్న ఆటోల్లో కూడా డ్రైవర్‌ లేరు. మరో నాలుగడుగులు వేసింది.
'తొందరగా ఇల్లు చేరాలనుకున్నప్పుడు ఆలస్యమవుతుంది. నాన్నకి ఏమీ కాకుండా ఉంటే బాగుండు. నిన్ననే కదా నాతో మాట్లాడింది. హుషారుగా ఉన్నాడే ! డాక్టర్లు ఏమన్నారో?!'
'ఆటో!'
అరిచినా ఆటో ఆగలేదు. బహుశా ఇంటికెళుతున్నాడేమో.. కేక వినిపించిందో లేదో, ఆపనయితే ఆపలేదు. రెండో ఆట సినిమాలు లేకపోవడం వల్ల కూడా సిటీ తొందరగా నిద్రలోకి జారుకుంటున్నది!
ఉన్నట్టుండి చందమామ మాయమయ్యాడు. ఎక్కడి నుండి వచ్చాయో మబ్బులు.. వచ్చి దాచేశాయి. తనను ఆటపట్టిస్తున్నాడా? చంద్రబింబం మాత్రమే లీలగా కనిపిస్తోంది వెన్నెల వానజాడ మిగిలింది. చీకటి తెర లేచింది. ఒక్కసారి ఒంటరిగా అనిపించింది. కొంచెం భయమేసింది.
'వెనుక నుంచి ఎవరైనా వస్తే?' ఇంతలో మరో ఆటో వచ్చింది. 'ఆటో, ఆటో!', గొంతు చించుకుంది. ఆటో ఆగింది. హమ్మయ్య అనుకుంటూ అడ్రస్‌ చెప్పింది.
'సత్యనారాయణపురానికి మూడు వందలు మేడం'. ఆటో లోపల తొంగి చూస్తే, ఆటోలో డ్రైవర్‌ పక్కన వేరెవరో ఉన్నారు.
అమృతలో సంకోచం!
'ఈ ఆటో ఎక్కడం సేఫ్‌ కాదేమో!'
'నూట యాభై ఇస్తాను!'.
'రాదమ్మ! రాత్రి పూట రెండు రెట్లు రేటు. ఎవరైనా అంతే తీసుకుంటారు.'
మళ్లీ నడక. ఉన్నట్టుండి, మబ్బుల చాటు నుండి చందమామ బయటికి వచ్చేశాడు. 'హమ్మయ్య!' ఊపిరి పీల్చుకుంది. వీధి దీపాలు ఉన్నాయి. వెలుతురు ఉంది గానీ ముఖాలు గుర్తుపట్టేంత వెలుతురు కాదది. మసక వెలుతురే.
సెల్‌ తీసింది. 'మాట్లాడేది ఓలా డ్రైవరా?'
'అవునమ్మా ఎక్కడికి వెళ్లాలి?'
'సత్యనారాయణపురం అని పెట్టాను కదా?'
'ఓలా కార్డు పేమెంటా?'
'అవును'
...
క్యాన్సలేషన్‌ మెసేజ్‌
ప్చ్‌ !
'మాట్లాడేది ఓలా క్యాబ్‌ డ్రైవరేనా?
'సత్యనారాయణపురమా?'
'సారీ. నేను వేరే రూట్లో ఉన్నాను.'
క్యాన్సలేషన్‌ మెసేజ్‌
'ప్చ్‌ లాభం లేదు'
'ఓలా వచ్చేటట్టు లేదు. ప్రతిసారీ బుక్‌ చేయడం క్యాన్సిల్‌ అవ్వడం.. విసుగు మరింత పెరిగింది.
'విసుక్కుంటే ఏంలాభం?' నడవమని హెచ్చరిస్తున్నాడు చందమామ. ధైర్యం తెచ్చుకుని, నడక మొదలు పెట్టింది అమృత.
అక్కడక్కడా తాగుబోతులు తూలుతూ వెళుతున్నారు. బండ బూతులు వినలేక చెవులు మూసుకోవాలనుంది. కానీ దానివల్ల వాళ్ల అటెన్షన్‌ డ్రా చేస్తానేమో? పట్టించుకోనట్టు ఉండడమే ఉత్తమం అనుకుంది. భార్యలపై, అస్పష్టంగా వినిపిస్తున్న కొన్ని మాటలకు కోపం వస్తోంది. తాగి, కొంపలు కొల్లేరు చేస్తున్నది కాక, భార్యలపై ఆరోపణలు కూడా! ఎవరొచ్చి మీద పడతారో అని భయపడుతూనే నడుస్తున్నది అమృత.
'పద పద.. కంగారు పడవద్దు.. నడవవమ్మా తల్లీ! ఈ గోలంతా నీకెందుకు? నడు నడు.. నేను నీ వెంటే ఉన్నాగా!' ధైర్యం చెబుతున్నాడు చందమామ.
ఆలోచనలతో అలంకార్‌ టాకీస్‌ సెంటర్‌కి వచ్చేసింది. అలంకార్‌ టాకీస్‌ దాటి, ఎడమవైపుకి తిరిగింది.
చుట్టూ నిశ్శబ్దం. చీకటి. గాలి స్తంభించింది. ఆకులు కూడా కదలడం లేదు. రోడ్డుకు రెండువైపులా మట్టి గుట్టలు గుట్టలుగా ఉంది. రోడ్డంతా ఎగుడు దిగుడుగా ఉంది. రోడ్డు మీద ఇసుక ఉందేమో! తన అడుగుల చప్పుడు మాత్రమే అమృతకి వినిపిస్తున్నది.
'అబ్బా! ఈ నిశ్శబ్దం కన్నా రైల్వేస్టేషన్‌లో గోల బాగుంటుంది' అనుకుంది అమృత ఆ క్షణంలో.
ఆఫీస్‌లో నుండి బయట పడబోతుండగా బాస్‌ ఎదురు పడకుండా ఉండి ఉంటే మరో గంట ముందు ఊరు చేరేది. ఈ గోల ఉండేది కాదు. ఒకసారి బాస్‌ని విసుక్కుంది. బస్‌ కాస్త ముందు చేరుకున్నా బాగుండేది. ఈ ట్రాఫిక్‌ జాంలొకటి! మళ్లీ తనకు తానే సర్ది చెప్పుకుంది. బాస్‌ వెంటనే నాకు లీవ్‌ ఇవ్వకపోతే ఇంకా కష్టమయ్యేది కదా! ఇప్పుడే వర్క్‌ ఫ్రం హోమ్‌ ముగిసి, ఆఫీస్‌కి వెళ్లడం మొదలయ్యింది.
మధ్యాహ్నం అమ్మ దగ్గర నుండి ఫోన్‌ వచ్చినప్పటి నుండి కంగారు కంగారుగా ఉంది. నాన్నని అనుస్‌ హాస్పిటల్‌లో చేర్చారట. ఎలా ఉందో, ఏమో? అమ్మ ఒంటరిగా ఎలా హేండిల్‌ చేస్తోందో! తప్పని పరిస్థితుల్లో వెంటనే బయలుదేరింది. అక్కడికి లీవ్‌ ఇచ్చి వెళ్లమనడమే గొప్ప. దారిలో ఎన్నిసార్లు నడవలేదు గనుక. రాత్రయినంత మాత్రాన భయపడడం ఎందుకు? అందరికీ అపకారాలు జరుగుతాయా ఏం? అని అనుకుంటున్నా.. ఆ జరిగిన ఒకరిద్దరిలో నేనుంటేనో! అనే ఆలోచనతోనే.. చేతులు కళ్లు వణికిపోయాయి ఒక్కసారి.
చందమామ మేఘాలతో సరసాలాడుతున్నాడు. ఫ్లర్టింగ్‌ అనుకుంటా. అయినా వెన్నెల వెలుగు తగ్గలేదు. లైట్లు లేకపోవడంతో వెన్నెల మరింత వెలుగులను విరజిమ్ముతున్నట్లుగా ఉంది. ఎర్రని చందమామ మంచి నిగారింపులో ఉన్నాడు. ఇంత అందమైన చందమామ ఒక రాళ్లగుట్టని అనుకోవాలంటే మనసు ఒప్పలేదు అమృతకి. 'మంచుకొండలతో, అందమైన లోయలతో, ఉద్యానవనాలతో నిండిన ప్రదేశం అయి ఉంటే ఎంత బాగుండును!'
జీన్స్‌ ప్యాంటు జోబులో నుంచి మొబైల్‌ తీసి, మెసేజీలు ఏమయినా ఉన్నాయా అని చెక్‌ చేసుకుంది. ఏమీ లేవు. మొబైల్‌ మళ్లీ జేబులో పెట్టుకుంది. నాన్న, అమ్మవైపు ధ్యాస మళ్లింది. ఫోన్‌ తీసి రింగ్‌ చేసింది. ఫోన్‌ రింగ్‌ అయ్యి.. అయ్యి.. కొంతసేపు తరువాత మళ్లీ ప్రయత్నించమని సలహా ఇస్తూ ఆగిపోతోంది. బస్‌ దిగిన దగ్గర నుండి ఇది నాలుగోసారి. అమ్మ ఏ పరిస్థితిలో ఉందో?! ఫోన్‌ ఎత్తడం లేదు. నాన్నకెలా ఉందో అని కంగారు ఒకవైపు. ఈ రాత్రిపూట రోడ్డు మీద ఒంటరిగా నడక ఒకటి! అన్నీ ఇలాగే కలిసి వస్తాయనుకుంటా! పక్కింటి ఆంటీని తాళం అడిగి తీసుకోమనింది. 'వాళ్లయినా నిద్రపోయుంటారు. లేపాల్సి వస్తుందేమో డైరెక్ట్‌గా హాస్పిటల్‌కి వెళ్లి ఉంటేనో?! హాస్పిటల్‌ ఎక్కడో? ఇక్కడికి ఎంతదూరమో? తెలియదు. గూగులమ్మని అడగాల్సిందే. కానీ అమ్మ ఇంటికే రమ్మనింది. ప్రపంచం అరచేతిలో ఉందనిపిస్తుంది. కానీ ఆ నమ్మకంతో సెల్‌ పట్టుకుని, బయలుదేరితే చుక్కలు కనిపిస్తాయి ఇలా! ప్చ్‌, ఈ బాబీ గాడొకడు సమయానికి ఊళ్లో ఉన్నట్లు లేడు. అమ్మకి ఎవరైనా సాయం ఉన్నారా?!
'ఫర్వాలేదులే, నువ్వు వచ్చావు కదా!' అనునయిస్తోంది వెన్నెల బుగ్గపై సుతారంగా తడుముతూ.
భుజంపై ఉన్న బాగ్‌ను ఓ మారు సర్దుకుంది. కాస్త పొజిషన్‌ మారిస్తే, బరువు తగ్గినట్టు అనిపిస్తుందేమోనని. అయినా విజయవాడలో కన్వేయన్సు సమస్య ఏమిటో? ఇన్నేళ్లలో ఎన్నోసార్లు హైదరాబాద్‌, విజయవాడ మధ్య ప్రయాణాలు చేసిందిగానీ బస్టాండ్‌ నుండి ఇంటికి నడవాల్సిన అవసరం రాలేదు. విసుగ్గా తల పైకి ఎత్తి చూసింది. చందమామ విధేయంగా తనను అనుసరిస్తూనే ఉన్నాడు. ముభావంగా చేయాల్సిన ప్రయాణం చాలా ఉంది. నీతో పెట్టుకుంటే అయినట్టే అంటున్నట్టు ఉంది ఆ మూగభాష.
ఇంతలో హెడ్‌లైట్‌ వెలుగులు, నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ సైలెన్సర్‌ లేని బైక్‌ శబ్దాలతో ఒకరిద్దరు మోటార్‌ సైకిల్స్‌పై రివ్వున రోడ్‌పై వెళ్లడం గమనించి ఒక్కసారి గతుక్కుమంది. సెల్‌ తీసి చేతిలో సిద్ధంగా పట్టుకుంది. అవసరమైతే 'దిశ' కి ఫోన్‌ చేయడానికి. వెళ్లిన మోటార్‌సైకిల్‌ వాళ్లు మళ్లీ రాలేదు. ఒక నిట్టూర్పు విడిచేంతలో మరో రెండు బళ్లు కూడా అదే వేగంతో దూసుకుపోయాయి పక్కనుంచే. ఈలలేసుకుంటున్నారు. ఏమైనా సెలబ్రేషన్స్‌ ఏమో! అంతే. హార్ట్‌ బీట్‌ ఒక్కసారి పదిరెట్లు పెరిగి, కొంతసేపు అదే స్థాయిలో కొనసాగి, నెమ్మదిగా తిరిగి యథాస్థితికి చేరుకుంది.
'ఇవన్నీ పబ్లిక్‌ ప్లేసెస్‌, కానీ పబ్లిక్‌లో సగమైన స్త్రీలు వీటిని నిర్భయంగా వాడుకోలేరు!'
చందమామ వెక్కిరింతగా, వాడుకునేందుకు భయపడుతుంటే ఇంతేమరి!
అమృతకి కోపం వచ్చింది. తెల్లారితే భయపెట్టే వార్తలేగా వినేది! అయినా బయటికి వెళ్తుండడం హక్కుకు చేసే పోరాటం కదా!
' ఆ అదిగో ఆ సందు తిరిగితే మా వీధే కదా!' కాస్తంత ధీమాగా నడిచింది.
చందమామ కొంటె నవ్వు నవ్వాడు. ఇది హక్కుల సాధనే అంటావు.
సందు తిరిగింది. వీధిలో తాను ఒక్కర్తే.. ఆకాశంలో చంద్రుడు ఒక్కడే. ఎక్కడా ఏ శబ్దం లేదు. వీధి కుక్కలు మొరగడం లేదు. గుడ్లగూబలు కూడా పడుకున్నాయేమో! లేదా ఎక్కడికైనా ఎగిరిపోయాయో మరి. అర్ధరాత్రి కావస్తోంది. చీకటి చిక్కదనం పెరిగింది.
నిండు చంద్రుడు అప్పుడప్పుడూ తెల్లటి మబ్బుల తెరల మాటున దాక్కుని, ఆట పట్టిస్తున్నాడు. ఆ వెనుక తారలతో సరసాలా?!
వీధిలైట్లు ఉన్నాయో, లేవో తెలియనట్టు వెలుగుతున్నాయి. సత్యజిత్‌రారు సినిమాల్లోలాగా నీడల వెలుగులో కనిపిస్తున్నాయి ఇళ్లన్నీ. 'కొన్ని వీధిలైట్లు కాలిపోయాయనుకుంటా.. లేదా ఎవరైనా పగలగొట్టారో!! దూరంగా ఎవరి ఇంటి ముందో షామియానా వేసి ఉంది?' అమృత గుండె జారిపోయింది. గుండె చేతపట్టుకుని పరిశీలనగా చూస్తే తమ ఇంటిముందు కాదు. రహీమున్నీసా పెళ్లని. పెళ్లికి రమ్మన్నా, ఇప్పుడే కదా హైదరాబాద్‌ వెళుతున్నది ఊళ్లోనే ఉంటారు కదా వచ్చినప్పుడు కలుస్తాలే అని నచ్చజెప్పడం గుర్తొచ్చింది.
'హమ్మయ్య!' ఇల్లు చేరింది. నెమ్మదిగా మెట్లెక్కింది. పక్కింట్లో లైట్లు వెలుగుతున్నాయి. ఫరవాలేదు. మేల్కొనే ఉన్నారు. ఫస్ట్‌ ఫ్లోర్‌లో ఉన్న తమ ఇంటికి అనుకున్నట్టే తాళం వేసి ఉంది. ఏం వార్త వినాల్సి వస్తుందో అని భయపడుతూ, వేగంగా కొట్టుకుంటున్న గుండెను చిక్క పెట్టుకుని పక్కింటి గుమ్మం దగ్గరికి చేరింది.
వేలు బెల్‌మీద ఉంది. నొక్కలేకపోతోందేం? వేలిని చూసుకుంది. వేలు బెల్‌ని అదమలేకపోతోంది. గుండె కొట్టుకుంటున్న శబ్దం వినిపిస్తోంది. ఈసారి గట్టిగా ఒకసారి ఊపిరి పీల్చుకుని, మళ్లీ ప్రయత్నించింది.
ఇంతలో పక్కనున్న తమ ఇంటికి తాళం గడియకే ఉందిగానీ, గడియ వేసి లేకపోవడం గమనించింది.
'అరే ! తాళం తీసే ఉంది! హుషారు వచ్చింది.'
దగ్గరికి వేసి ఉన్న తలుపును నెమ్మదిగా తోసింది.
ఎదురుగా అమ్మ!
ఒక్క గంతులో వెళ్లి పక్కన కూచుంది. గట్టిగా వాటేసుకుని, 'నాన్న..?'
'పొద్దున్న కాస్త ఊపిరి తీసుకోవడం ఇబ్బందిగా ఉంటే హాస్పెటల్‌కి వెళ్లాం. అప్పుడే నీకు ఫోన్‌ చేసింది. డాక్టర్‌ వెంటనే ఆంజియోగ్రామ్‌ చేసి, చిన్న బ్లాక్స్‌ రెండు ఉన్నాయని, వాటిని తీసేద్దాం అంటే సరే అన్నాం. సాయంత్రం వరకూ చూసి, అంతా బాగానే ఉందని డిశ్చార్జ్‌ చేశారు. మిగిలిన తతంగం అంతా ముగించి, ఇప్పుడే ఇల్లు చేరాం. నాన్న గదిలో నిద్రపోతున్నారు. చూసి రా!'
తేలికపడ్డ మనసుతో నాన్న గదిలోకి వెళ్లి, నిద్రపోతున్న నాన్నను చూసింది తృప్తిగా.
తన గదిలోకి వచ్చి మంచంపై కూర్చుని కిటికీలో నుండి బయటికి చూస్తే చందమామ టాటా చెపుతున్నాడు. 'నువ్వు చేరుకున్నావు. నేనింకా చాలా దూరం వెళ్లాలి అంటూ!' వెన్నెల, సన్నజాజుల ఘుమఘుమలతో కలిసి వానై కురుస్తోంది.
ప్రయాణం అలసట, నడక అలసట దూదిపింజల్లా ఎగిరిపోయాయి.
పరుగులు తీస్తున్న చందమామను చూస్తూ దిండులో తలదూర్చింది అమృత.
ఉషారాణి.కె
94928 79210
